Como exemplo a o que dixen antes aquí deixo un filme cun argumento creativo mais un pouco chapuceiro dende a miña opinión sobre Stonehenge, só os americanos poderían facer algo así.
O arguemento vai sobre uns arqueólogos que descubren unha maquina complexa agochada baixo as ruínas que o activarse levará ó mundo a unha serie de acontecimientos apocalípticos.
Déixoa para quen a queira ver, eu a califico de típico filme das catro da tarde de Antena 3, pero como non son crítico de cine simplemente é un exemplo do que se podería facer en Galicia co patrimonio do que dispoñemos.
domingo, 2 de diciembre de 2012
Castro de Baroña
Trás comprobar que o camiño e a tradición do camiño de San Andrés tiña a súa orixe nos nosos ancestros celtas quixen saber algo máis desta cultura e coñecer un máxico lugar que foi hogar deles fai uns 4000 anos, o Castro de Baroña.
Este castro sitúase na parroquia coruñesa de Baroña, nun principio o que máis me chamou a atención dun lugar coma esta é a súa situación tan preto na costa, mesmo na praia ó caron da praia de Arealonga. Isto leva a pensar que a súa vida rondaba entorno á pesca. Esta situación tamén resultaba ser unha posición estratéxica.
Antes de chegar á muralla principal do castro atopámonos con dúas murallas paralelas que servían de defensa fronte os ataques enemigos. Máis adiante nos atopamos con outros muros dun metro de espesor que finalizarían nunha porta flanqueada por unha torre. Os restos actuáis confirman isto. Aínda que tiñan todo este sistema defensivo eran un pobo máis ben pacífico se os comparamos cos seus curmáns do norte, os vikingos. A parte máis alonxada do poboado estaba menos defendida pero a súa posición estratéxica facíaa de por si inacesible.
Xa dentro do poboado o atopamos dividido en dúas partes, a zona sur e a zona norte . A zona sur é a máis cercana da porta e nela atopamos as primeiras construccións xunto coas torres de defensa. Na zona norte máis elevada atópanse construccións máis grandes. Debido a dificultade de explicar a disposción interna do castro emprego este video par que podades vélo por vós mesmos.
E unha panorámica da zona
http://www.galicia360.com/comarca-de-noia/castro-de-barona.html
Agora que xa coñeces o castro, vouche contar unha historia datada de fai 3000 anos que ocurreu alí. Isto sucedeu nunha noite, máis non era unha noite calquera, era a noite de San Maín, o 31 de outubro.
Os celtas que poboaban o castro tiñan a tradición de que a noite do 31 de outono cara o 1 de santos, os mortos retornaban ó mundo dos vivos, e non só os defuntos senón tamén seres sobrenaturáis coma mouros fadas e a misma orcabella.
Os poboadores estan reunidos na parte norte e máis alta do castro onde se situaban as máis grandes estrucutras. O druída os mandara reunir como cada ano para decidir que tiña que ir pola leña de teixo para facer un lume que lles protexera dos espíritos e defuntos.
Mediante un sorteo tocoulle a Trankos o home máis valente do poboado, mais pecaba de incrédulo en confiado e non cría nestes "contos" de orcabella, trasnos ou estantiga.
Aceptando este traballo con moita osadía, Trankos partiu cara o bosque confiado, o ambiente na fraga era lúgubre e tenebroso ata para un home coma él, o frío atlántico, a choiva propia desas épocas e o vento forte que arreciaba non melloraban o asunto. Pero como él era botado cara adiante segui o seu camiño, dirixíase cara o máis profundo da fraga onde ben sabía que se atopaba o único Texo do bosque.
Cando xa estaba a piques de chegar distingui o que parecía unha procesión de xente, mais quen ía saír en procesión un dia coma aquel?. Entón recordou as palabras do druída sobre a estantiga, unha procesión de almas en pena que percorren os bosques. No primeiro intre no lle deu importancia pero cando os tivo a uns poucos metros a súa valentía quedou mermada e meteuse dentro dun círculo seguindo o consello para estes casos das vellas do poboado. Trankos sentiu un arrefrío cando ante os seus ollo aqueles esqueletos vestidos con túnicas en iluminado por unha arrepiante aura pasaron ó seu carón como se non o visen, "había funcionado, as vellas tiñan razón" pensou.
Estivo uns minutos máis no círculo e deuse conta de que se había mexado por encima, a súa valentía e osadía volvérase na súa contra. Canto estas almas se alonxaron Trankos contiunuo o seu camiño e por fin recolleu a rama de Texo e trás facer todas as cousas que lle ensinaran as vellas e o druida do poboado para protexerse contra os espíritos correu e correu ata chegar ao poboado, no camiño pareceulle ver un trasno e á Orcabella, só a idea lle facía correr máis deprisa, cunha mala experiencia na noite xa tivera suficiente.
Ao chegar á aldea correu a casa de reunións e co resto do poboado encenderon o Texo e estiveron toda a noite protexidos contra os espíritos e seres sobrenaturáis. Trankos aprendera unha enorme lección e dícese que dende aquela nunca foi o mesmo.
Trás esta historia aproveito para dicir,coma dixo Manolo na clase, que é unha enorme mágoa que toda esta cultura celta que temos en Galicia non sexa aproveitada como é debido xa que sitios como o Castro de Baroña tiñan que ser importantes reclamos turísticos e de obrigado coñecemento por todo o mundo. É insultante pensar que se isto etivera nos EEUU unidos Hollywood xa nos tiría dende fai anos bombardeado con pelícilas sobre castros, celtas etc.
Este castro sitúase na parroquia coruñesa de Baroña, nun principio o que máis me chamou a atención dun lugar coma esta é a súa situación tan preto na costa, mesmo na praia ó caron da praia de Arealonga. Isto leva a pensar que a súa vida rondaba entorno á pesca. Esta situación tamén resultaba ser unha posición estratéxica.
Antes de chegar á muralla principal do castro atopámonos con dúas murallas paralelas que servían de defensa fronte os ataques enemigos. Máis adiante nos atopamos con outros muros dun metro de espesor que finalizarían nunha porta flanqueada por unha torre. Os restos actuáis confirman isto. Aínda que tiñan todo este sistema defensivo eran un pobo máis ben pacífico se os comparamos cos seus curmáns do norte, os vikingos. A parte máis alonxada do poboado estaba menos defendida pero a súa posición estratéxica facíaa de por si inacesible.
Xa dentro do poboado o atopamos dividido en dúas partes, a zona sur e a zona norte . A zona sur é a máis cercana da porta e nela atopamos as primeiras construccións xunto coas torres de defensa. Na zona norte máis elevada atópanse construccións máis grandes. Debido a dificultade de explicar a disposción interna do castro emprego este video par que podades vélo por vós mesmos.
E unha panorámica da zona
http://www.galicia360.com/comarca-de-noia/castro-de-barona.html
Agora que xa coñeces o castro, vouche contar unha historia datada de fai 3000 anos que ocurreu alí. Isto sucedeu nunha noite, máis non era unha noite calquera, era a noite de San Maín, o 31 de outubro.
Os celtas que poboaban o castro tiñan a tradición de que a noite do 31 de outono cara o 1 de santos, os mortos retornaban ó mundo dos vivos, e non só os defuntos senón tamén seres sobrenaturáis coma mouros fadas e a misma orcabella.
Os poboadores estan reunidos na parte norte e máis alta do castro onde se situaban as máis grandes estrucutras. O druída os mandara reunir como cada ano para decidir que tiña que ir pola leña de teixo para facer un lume que lles protexera dos espíritos e defuntos.
Mediante un sorteo tocoulle a Trankos o home máis valente do poboado, mais pecaba de incrédulo en confiado e non cría nestes "contos" de orcabella, trasnos ou estantiga.
Aceptando este traballo con moita osadía, Trankos partiu cara o bosque confiado, o ambiente na fraga era lúgubre e tenebroso ata para un home coma él, o frío atlántico, a choiva propia desas épocas e o vento forte que arreciaba non melloraban o asunto. Pero como él era botado cara adiante segui o seu camiño, dirixíase cara o máis profundo da fraga onde ben sabía que se atopaba o único Texo do bosque.
Cando xa estaba a piques de chegar distingui o que parecía unha procesión de xente, mais quen ía saír en procesión un dia coma aquel?. Entón recordou as palabras do druída sobre a estantiga, unha procesión de almas en pena que percorren os bosques. No primeiro intre no lle deu importancia pero cando os tivo a uns poucos metros a súa valentía quedou mermada e meteuse dentro dun círculo seguindo o consello para estes casos das vellas do poboado. Trankos sentiu un arrefrío cando ante os seus ollo aqueles esqueletos vestidos con túnicas en iluminado por unha arrepiante aura pasaron ó seu carón como se non o visen, "había funcionado, as vellas tiñan razón" pensou.
Estivo uns minutos máis no círculo e deuse conta de que se había mexado por encima, a súa valentía e osadía volvérase na súa contra. Canto estas almas se alonxaron Trankos contiunuo o seu camiño e por fin recolleu a rama de Texo e trás facer todas as cousas que lle ensinaran as vellas e o druida do poboado para protexerse contra os espíritos correu e correu ata chegar ao poboado, no camiño pareceulle ver un trasno e á Orcabella, só a idea lle facía correr máis deprisa, cunha mala experiencia na noite xa tivera suficiente.
Ao chegar á aldea correu a casa de reunións e co resto do poboado encenderon o Texo e estiveron toda a noite protexidos contra os espíritos e seres sobrenaturáis. Trankos aprendera unha enorme lección e dícese que dende aquela nunca foi o mesmo.
Trás esta historia aproveito para dicir,coma dixo Manolo na clase, que é unha enorme mágoa que toda esta cultura celta que temos en Galicia non sexa aproveitada como é debido xa que sitios como o Castro de Baroña tiñan que ser importantes reclamos turísticos e de obrigado coñecemento por todo o mundo. É insultante pensar que se isto etivera nos EEUU unidos Hollywood xa nos tiría dende fai anos bombardeado con pelícilas sobre castros, celtas etc.
San Andrés de Teixido e orixe do seu mito.
Postos a reflexionar e recapacitar sobre o pasado e as nosas lendas e mitoloxía non puiden resistir a tentación de investigar e falar dun lugar tan enigmático, misterioso e de visita obrigada xa que como soe dicirse "a San Andrés de Teixido se non vas de vivo vas de morto". Isto e moitas lendas e ditos teñen un orixe no pasado e isto mesmo é o que vou analizar.
Situado na parroquia de Rega na zona do Ortegal. Nas costas de Ortegal (ademáis de en Fisterre) estaba o final do mundo, da terra, lógo só a barreira do Océano. Así xurdiu o mito: Décimo Xunio Bruto, lider dos romanos na conquista e romanización de Galicia, viu con terror como o sol poñennte se apagaba ó afundirse no mar. Esta zona atópase chea de numerosos camiños, dos maís antigos do mundo que van dar a San Andrés na serra da capelada onde se sitúan os acantilados máis altos de Europa.
http://www.galicia360.com/comarca-de-ferrol/san-adres-de-teixido.html
San Andrés enton é simplemente unha pequena aldea de 49 habitante, mais é un importante lugar de peregrinación que cada ano recibe moitas persoas en romería causada por unha serie de mitos do pasado que vou analizar ata hoxe.
O máis me interesou saber é a orixe do mito que da lugar a romería o dito " Vai de vivo quen non vai de morto". Esta peregrinación é antiquísima e crese que comezou na Idade de Ferro, durante a época castreña en Galicia por iso os numerosos monumentos megalíticos atopados nos seus camiños onde os neolíticos realizaban os enterramentos datados de fai máis de 4000 anos, isto demostra que hubo asentamentos en San Andrés dende os comezos da humanidade. No culto a San Andrés mestúranse tradicións cristiáns e de culto pagano. Os pobos celtas crían que o espirito daquel que morría sen ter a conciencia tranquila estaría vagando ata que o asunto fose resolto, e este é o posible orixe da creenza da Santa Compaña, tamén no mundo celta. Según a tradición veñen a buscar a San Andrés de Teixido "A porta do máis alá" a porta que comunica co "Outro mundo", de aí provén o dito, desta forma Teixido era un lugar máxico e de culto xa dende os Celtas, mais os cristiáns procederon a convertelo nun santuario de culto a San Andrés na Idade Media disfrazando estas tradicións como súas. Por iso atopamos: Santuario, cruceiro, igrexa etc. Os romeiros tiñan a costumbre de tirar unha pedra nos túmulos ou milladoiros que se econtran a ambolos dous lados do camiño. Conta a lenda que estes túmulos falaran no xuízo final sobre que almas foron a San Andrés e cales non. Estos milladoiros vánse acumulando en lugares determinados: cerca do santuario, cruces de camiño etc. Esta costumbre chegou ata hoxe en día e sigue sendo practicada polos romeiros que son recibidos cada ano.
Polo tanto aquí temos un dous lugare máis antigos do mundo, un lugar máxico e de tradición que se remonta ata os máis antigos poboadores de Galicia e que hoxe sigue sendo, baixo o manto do cristianismo, un lugar de culto e peregrinaxe para moitas persoas, un camiño máis antigo ca o de Santiago.
No seguinte video podemos ver unhas fotografías dun peregrino durante o seu camiño dende Valdoviño ata San Andrés.
Situado na parroquia de Rega na zona do Ortegal. Nas costas de Ortegal (ademáis de en Fisterre) estaba o final do mundo, da terra, lógo só a barreira do Océano. Así xurdiu o mito: Décimo Xunio Bruto, lider dos romanos na conquista e romanización de Galicia, viu con terror como o sol poñennte se apagaba ó afundirse no mar. Esta zona atópase chea de numerosos camiños, dos maís antigos do mundo que van dar a San Andrés na serra da capelada onde se sitúan os acantilados máis altos de Europa.
http://www.galicia360.com/comarca-de-ferrol/san-adres-de-teixido.html
San Andrés enton é simplemente unha pequena aldea de 49 habitante, mais é un importante lugar de peregrinación que cada ano recibe moitas persoas en romería causada por unha serie de mitos do pasado que vou analizar ata hoxe.
Polo tanto aquí temos un dous lugare máis antigos do mundo, un lugar máxico e de tradición que se remonta ata os máis antigos poboadores de Galicia e que hoxe sigue sendo, baixo o manto do cristianismo, un lugar de culto e peregrinaxe para moitas persoas, un camiño máis antigo ca o de Santiago.
No seguinte video podemos ver unhas fotografías dun peregrino durante o seu camiño dende Valdoviño ata San Andrés.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)