A nosa lingua.

Ao falar de cultura é primordial coñecer o que significa este termo para nós, eu considero cultura como tal todo aquel signo de identidade dun pobo e que o diferenza doutros distintos facéndoo único en si mesmo mais nin mellor ou peor ca os outros. Dentro destes signos de identidade penso que a lingua en si é o máis importante e xeral, é dicir o que resulta máis relevante é necesario para a nósa cultura, para o seu mantemento o que lle fai única, celéberrimo é o exemplo de que os esquimáis teñen unha gran cantidade de palabras coas que referirse aos distintos tonos de branco da nebe ou os nómados do Sahara que posúen na súa lingua diversidade de palabras referidas á aréa.
No caso do galego non podía ser menos e como todos vós teredes en conta a nosa lingua posúe palabras para citar o que é propio da nosa terra e identidade. Exemplo disto son: sarabia, choiva, chaparrada, cebrina, para referirnos ás precipitacións ou treboada, tormenta, trebón se facemos referencia a precipitacións con tormenta. Tamén existen diversos nomes para designar as precipitacións segundo a súa escala de intensidade. Con este exemplo quero dar a entender a importancia que ten o idioma, moitas veces infravalorado como unha mera forma de comunicación e non como o símbolo que realmente é. No caso do galego outro idioma non podería designar con tal escala de precisión algo tan nóso como o mal tempo que os que estedes coma min pasando este ano en Galicia sabedes perfectamente do que falo. Logo temos palabras símbolo, unha sóa palabra a cal é capaz de definir o pasado é o posible futuro dun pobo e esta é MORRIÑA, esta palabra reflíctenos como pobo emigrante e dudo que en moitos idiomas existe unha palabra semellante a esta e que exprese o sentimento de desarraigo da propia terra, un sentimento que Rosaía de Castro expresou moi ben na súa obra "Viuvas dos mortos e viuvas dos fillos", un sentimento que nos tempos que corren moitos de nós teremos que vivir nun futuro.Ata aquí o meu conepto sobre a lingua co que quero chamar á reflexión da súa vital importancia.
Aquí en Galicia co galego atopámonos cun problema que ameaza con que poida acabar por desaparecer, isto sería tráxico pois morreriamos como pobo con identidade propia. Eu persoalmente non son galegofalante, non é porque non me guste o idioma nin porque non o considere importante, todo o contrario, senón porque son fillo da represión imposta á xeracións anteriores devaluando idioma e creando castelanfalantes, se ben algunhas persoas como o meu gran compañeiro Gabriel o cal tomou a decisión de falalo a partir de este ano e parece que ata agora conseguiuno con creces, persóas como él son as que permitirán a Galicia salvar o máis importante que posúe, o seu fillo, un patrimonio consituído durante séculos e que ata agora consegui salvar dificultades moi serias e eu penso sinceramente que prevalecerá durante moitos anos como lingua maioriatia en Galicia, si neste sentido contradízome cos meus profesores de galego os cales dende a súa asignatura teñen posutras máis pesimistas e coas que nos marean durante anos e anos erróneamente penso eu, xa que como dixo Manolo na clase na súa época falaban galego os xóvenes polo rollo de que estaba prohibido e xa se sabe como como somos os xóvenes facemos sempre o contario que nos din, Serán cosas da idade!!
Ademáis dende este artigo quero aproveitar para animar a todo aquel que queira e se decida a usar o galego de forma habitual na súa vida habitual, eu algun día quizaís de o paso, quen sabe! Remato citando a Castelao nestas dúas frases: "Se aínda somos galegos e por mor e graza do idioma"